مدیر‌روستا معرکه بود. اصغر همین الان که بازی می‌کنه یک گل‌هایی می‌زنه. یکجوری بدن می‌گذاره و می‌چرخه که لذت می‌بری! اون موقع هم ما 4 تا پاس می‌دادیم فرشاد دو تاش رو می‌کرد تو گل! فرشاد شم گلزنی خیلی خوبی داشت اما ما هم واقعاً موقعیت زیادی براش خلق می‌کردیم. فوتبال اون موقع هم با الان خیلی فرق می‌کرد. الان تو بازی پرسپولیس می‌بینی که تو کل 90 دقیقه 3 تا موقعیت گل بیشتر به وجود نمی‌یاد. این هم برای اونه که فوتبال فرق کرده!

فرقش که خیلی زیاده از زمین تا آسمان! فوتبال خیلی فرق کرده. البته ما هم دوست داشتیم مثل الان بود منظورم اینه که اینقدر نظم و پول و از این جور حرف‌ها بود. جدا از این من فکر می‌کنم اون همبستگی خیلی کم شده.

گفتم الان فوتبال کلاً فرق کرده. حتی تیمی مثل منچستریونایتد هم تو زمین خودش گاهی اوقات به ضدحمله فکر می‌کنه. آن‌موقع دربی‌ها جذاب‌تر بود چون جدا از تعصب بیشتر این‌طوری نبود که تیم‌های مقابل بیایند و پرس کنند. علی‌آقا می‌گفت: ناصر رو بگیرند، مجتبی را چیکار می‌کنن؟ انصاری‌فرد رو چیکار کنند؟ محرمی رو چیکار می‌کنند؟ یعنی این قدر بازیکن خوب بود که تیم حریف نمی‌توانست تمام آنها را مهار کند. همین الان هم اگر اون تیم پرسپولیس بود، منچستریونایتد هم اگر می‌خواست اون تیم پرسپولیس رو ببره، سخت می‌تونست. اینقدر که تیم و نفرات‌مان خوب بود. شاید کار گروهی خیلی خوبی نداشتیم البته زمین خوبی هم نداشتیم ولی الان اون رفاقته نیست. مطمئن باشید اگر اون رفاقته تو پرسپولیس الان بود، پرسپولیس فعلی باید با 20 امتیاز اختلاف قهرمان می‌شد. اون موقع ما قهرمان پکن شدیم، نیمکت ما یک تیم کامل بود. ناصر و نادر محمدخانی و ... خود من هم یک بازی در آن بازی‌ها انجام دادم ولی دیگه به من بازی نرسید ولی چطوری ما قهرمان شدیم وقتی من یا بقیه تعویض می‌شدیم، اصلاً ناراحت نمی‌شدیم اما الان همه فکر خودشون هستند. در فوتبال فعلی خودمون می‌بینیم که بازیکن تعویض می‌شه آخر بازی می‌آید و پیراهن پرت می‌کند و می‌رود.

آره، من یک بار پیراهنم را پاره کردم!

بازی استقلال و پرسپولیس بود. اعصابم واقعاً خرد شد که آمدم بیرون! چون داشتم خوب کار می‌کردم بعد بچه‌ها به من گفتند حمید درخشان باعث تعویضت شده. چون استانکو شب بازی دربی، از کشورش برگشته بود و خیلی قبل از آن بازی در پرسپولیس نبود! بچه‌ها می‌گفتند حمید درخشان از نیمه دوم که شروع شد، هی به استانکو می‌گفت: کرمانی را عوض کن، که بعد خدابیامرز حجازی آن موقع بعد از بازی مصاحبه کرده و گفته بودند کرمانی رفت بیرون خیال ما راحت شد چون پاشازاده و زرینچه از طرف من اصلاً تکان نمی‌خوردند. اصلاً مأمور مهار من شده بودند. گفتم بچه‌ها به من گفتند حمید درخشان سوسه آمده بود تا تو را تعویض کنند.

من که آن‌موقع نمی‌دانستم درخشان چی گفته! اما شما مطمئن باشید من بودم آن دربی را می‌بردیم. گفتم که ناصر حجازی آن موقع راجع به من چه مصاحبه‌ای کرده بود.

اما باور کنید بعداً که همه مرا دیدند، هیچ‌کس راجع به پاره کردن پیراهن حرفی به من نزد چون می‌دانستند من چه تعصبی به پیراهن پرسپولیس داشتم و چقدر تیمم را دوست داشتم و آن موضوع را زیاد به دل نگرفتند. اتفاقاً مردم خیلی ناراحت شده بودند که چرا استانکو مرا در آن دربی تعویض کرده و بیرون کشیده. قشنگ این موضوع یادمه.

4، 5 دربی بودم. دربی‌ای که 3 بر یک باختیم را بودم که داور اشتباه کرد و یک گل فرشاد را در آن بازی به اشتباه آفساید گرفت. نیمه دوم آن بازی خیلی موقعیت گل داشتیم و من فکر می‌کنم اگر داور آن گل را به اشتباه مردود اعلام نمی‌کرد و بالای 5 موقعیت که در نیمه دوم از روی خط برگرداندند، گل می‌شد، ما شاید 7 بر 3 آن دربی را می‌بردیم. بهترین بازی من هم در آن دربی زیرباران بود که وحید قلیچ، دروازه‌بان ما بود و سعید عزیزیان دروازه‌بان استقلال. آن بازی قلیچ پنالتی قلعه‌نویی را گرفت و شکورزاده هم به اوت زد. در آن بازی من خیلی شکورزاده را اذیت کردم و زدمش. شکورزاده خیلی خشن بود من هم عاشق این‌جور بازیکنان بودم که با آنها بجنگم و... بازی بعدی هم که یادم می‌آید برد یک بر صفرمان بود که فریبرز مرادی پاس داد که فرشاد گل زد و دو تا دربی دیگه... که دقیقاً جزییاتش یادم نیست.

دلیلش این بود که اولاً تیم استقلال خیلی خوب بسته شده بود. یکی از دلایلش هم این بود که چون پرسپولیس در شرایط روحی خوبی نبود و دربی‌های قبلی را باخته بودند و بیشتر فکر می‌کردند که مساوی کنند و نبازند! فکر می‌کنم پرسپولیس یارگیری خوبی هم نکرده بود حالا شانس آقای مظلومی شد که اون دربی‌ها را ببرد. البته من فکر می‌کنم حق استقلال در آن چهار دربی برد نبود و اعتقاد دارم در دو دربی باید برنده می‌شد. در یکی از آن چهار دربی هم واقعاً حق پرسپولیس برد بود. پرسپولیس خیلی حمله کرد اما در آن دیدار باخت، البته می‌خواهم بگویم پارسال استقلال یک تیم رؤیایی جمع کرده بود اما امسال پرسپولیس یک تیم رؤیایی جمع کرده. مشکل پرسپولیس هم الان فقط همین مشکل روحی- روانی است یعنی الان پرسپولیس یک مربی مثل فرهاد کاظمی می‌خواد که از لحاظ روحی و روانی تیم را به بهترین شکل آماده کند. تیمی مثل پرسپولیس واقعاً جمع کردنش خیلی سخته. اگه مانوئل الان بتونه پرسپولیس را جمع کنه خیلی هنر کرده.

من فکر می‌کنم این تعطیلی خیلی به نفع پرسپولیس تمام شد چون مطمئن باشید اگر این تعطیلی نبود شاید باز هم می‌باخت. این تعطیلی مردم را کمی آزادتر می‌کند، مربی بیشتر با بازیکنان آشنا می‌شود. مردم هم فکرشان دنبال دربی است و مانوئل با بقیه بازیکنان پرسپولیس، جدا از ملی‌پوشان بیشتر آشنا می‌شود.

پرسپولیس این دربی را نمی‌بازد مطمئن باش!

دربی با همه بازی‌ها فرق می‌کند. یک موقعی پرسپولیس با رضا عابدیان یک گل زد و یک بر صفر آن بازی را برد. پرسپولیس آن سال خیلی ضعیف‌تر بود اما استقلال را برد. یک سال هم استقلال خیلی ضعیف‌تر از پرسپولیس بود که برد یا همان بازی که ما 3 بر یک باختیم واقعاً نفرات ما خیلی بهتر از استقلال بودند. نیمکت ما هم خیلی قوی بود اصلاً شما بازی دربی را از همه بازی‌ها جدا کن چون خیلی با سایر بازی‌ها فرق می‌کند!

پرسپولیس الان مشکلش فقط یک هافبک دفاعی است. شما مطمئن باشید الان همین محمد نوری مقابل استقلال بهترین بازیش را انجام می‌دهد و انرژیش دو برابر می‌شود، علی کریمی همین‌طور.

در آن یک هفته‌ای که من در تمرینات پرسپولیس بودم سوسا را بازیکن خوبی دیدم به نظر من سوسا بازیکن خوبی است اما فکر کنم او هم خیلی آماده نبود.

من فکر می‌کنم سوسا از خیلی از هافبک‌هایی که شما نام بردید بهتر است منتهی گفتم باید آماده شود. او فوتبال را فوق‌العاده خوب بازی می‌کند و اگر آماده شود به شما می‌گویم که چقدر خوب است و عالی بازی می‌کند.

سوسا رو به جلو و در عمق پاس می‌دهد.

نکونام بازیکن حرفه‌ای است اما فکر می‌کنم الان بیشتر از تجربه‌اش بهره می‌برد. روی همین اصل می‌گویم نکونام با سوسا به‌نظرم خیلی فرق ندارد. نکونام بازیکن خطرناکی نیست مگر اینکه روی کاشته‌ها یا مثلاً ضربات سرش بتواند برای پرسپولیس مشکل‌ساز شود.

حضور قلعه‌نویی برای بازیکنان این تیم، هواداران و همه استقلالی‌ در دربی مهم است ولی گفتم من فکر می‌کنم امیر قلعه‌نویی در دربی اولین باختش را مقابل پرسپولیس کسب کند.

این دربی را پرسپولیس نمی‌بازد! این را شما مطمئن باشید، با اینکه خط دفاعی پرسپولیس خوب کار نکرده.

مربی آشنایی‌اش با تیم بیشتر شده، چون اگر دقت کرده باشید او هر بازی تیمش را عوض می‌کرد اما الان فکر می‌کنم او به شناخت خوبی از بازیکنانش رسیده است.

پرسپولیس به‌نظر من بازیکنان بهتری دارد.

شبیه من؟ هر کدام‌شان الان خصوصیات خاص خودشان را دارند. بازیکنی که قدرتی، جنگنده، دریبل‌زن و سرزن باشد را، روراست در پرسپولیس چند سال اخیر ندیده‌ام. حالا شما، غلامرضا رضایی را بنویس شایدکمی هم اولادی شبیه من بود. شاید باور نکنید آن سال که به قطر رفتم قطری‌ها واقعاً بد و خشن و خیلی ببخشید وحشی بازی می‌کردند اما آن سال که من به قطر رفتم روزنامه‌های قطری نوشتند وای به حال دفاع‌ها که کرمانی آمد! من الان روزنامه‌هایش را دارم. باورکنید اونجا من دفاع‌های قطری را تکه و پاره می‌کردم! یعنی دوست داشتم دفاع خشن و قدرتی جلوی پای من باشند. دوست داشتم با زحمت زیاد به گل برسم! الان فکر می‌کنم چنین بازیکنی در ایران کم باشد.

سه میلیارد خوبه؟!

من فکر می‌کنم دو میلیارد را می‌ارزیدم. آره شما همین را بنویس راضی‌ام!

من را از پشت می‌زدند، تماشاگران خودشان آهنگ می‌زدند. می‌دیدند کی مرا زده، بعد می‌گفتند کرمانی شمارشو برداشت!

باورکن من بیشتر کارت‌هایی که گرفتم به‌خاطر همبازی‌های خودم مثل ناصر محمدخانی، محسن عاشوری و پیوس بود. تو زمین بازی هم خیلی رفیق‌باز بودم، خیلی!

کاش الان بودم. اگه این سختگیری الان بود، اون کارها را نمی‌کردم چون دو جلسه محروم می‌شدم حساب کار دستم می‌آمد. اما در یک کلام باید یا خودم را وفق می‌دادم یا اینکه دائماً محروم می‌شدم.

مجتبی محرمی یاغی شماره یک بود ومن هم یاغی شماره دو پرسپولیس بودم. البته به شما بگویم ما خیلی ساده بودیم چون اگه الان بازی می‌کردیم و از لحاظ روحی با ما کار می‌کردند و می‌گفتند درگیر نشوید و...ما هم آن کار‌ها را نمی‌کردیم.

بله، علی پروین می‌گفت چرا داور را نزدی؟! با آن روحیه که داشتیم می‌گفتیم علی‌آقا پشت ما هست دیگه! کاشکی این‌طور نمی‌شد. من 31 سالگی فوتبال را گذاشتم کنار، واقعاً حیف شد.

متأسفانه زود خداحافظی کردم. خودم هم فکر می‌کنم 5 سال دیگر راحت می‌توانستم بازی کنم! بعد از قهرمانی با استانکو طوری شد که رفتم اما ای کاش شرایط طوری فراهم می‌شد که می‌ماندم! متأسفانه اوایل پول دادن‌های خوب بود که من رفتم.

نه، اما چند پیشنهاد داخلی داشتم. سپاهان، ذوب‌آهن و یک تیم تهرانی بودند که مرا می‌خواستند. آن موقع هم من گفتم پیراهن تیمم را عوض نمی‌کنم اما اگر الان بود می‌رفتم.

بعداً نه، آن موقع می‌گفتم من پیراهنم را دوست دارم اما وقتی پیشکسوت شدم متوجه شدم کاش می‌رفتم و شرایط زندگی‌ام را بهتر می‌کردم. آن موقع اگر 7 یا 8 میلیون هم می‌گرفتم می‌توانستم برای خودم یک خانه بخرم.

بله!

من خانواده شلوغی داشتم. بعد هم همه از من توقع داشتند. من آمدم یک خانه در بلوار فردوس خریدم اما بعد که دستم خالی شد 181 متر آپارتمان را فروختم 20 میلیون! شاید آن خانه الان 700 میلیون می‌ارزد. دیگر هم نتوانستم صاحب خانه شوم.

همان سالی که از پرسپولیس آمدم بیرون، سال بعد خانه‌ام را فروختم. تنها شده بودم، هیچ‌کس سراغ من نیامد. من سه میلیون بدهی داشتم و به خاطر آن هم مجبور شدم آپارتمانم را بفروشم!

من آدم رفیق‌بازی بودم. در قطر هم تبدیل به یک بانک شده بودم و از آنجا مرتب برای دوستانم پول می‌فرستادم و کمکشان می‌کردم، هرچند که بعداً دوستانم را کمتر کردم و چند رفیق درست و حسابی‌ام را نگه داشتم.

درآمد به آن صورت ندارم! مثلاً سال قبل که در پیکان بودم قراردادم 40 میلیون بود، خب این مبلغ هم پولی نبود. این در حالی است که الان یک میلیون و صد و پنجاه اجاره می‌دهم، اما الان رفیق‌های خوبی دارم، از آنها قرض می‌گیرم و دوباره پول می‌گیرم به آنها پس می‌دهم.

هنوز هم برای من دیر نشده. من رابطه زیاد ندارم، زیاد رفیق‌های خبرنگار ندارم. این‌ها واقعاً تأثیر دارند. باور کنید من تمام کلاس‌هایم را رفته‌ام اما قبول کنید که به هر حال یک جایی باید به من این اعتماد بشود. من کنار ابراهیمی، اصغر شرفی، فرهاد کاظمی، یسیچ و چند مربی دیگر کار کرده‌ام و بی‌تجربه نیستم.

من به خودم اطمینان دارم اما باور کنید اگر این اطمینان به من بشود می‌توانم از لیگ یک تیم به لیگ‌برتر بیاورم.

شاید سر همان جنجال‌های گذشته هنوز به ما آن اعتماد لازم نشده است اما مرتضی کرمانی عوض شده است و الان 10 سال است که من مربیگری می‌کنم. شما ببینید در 10 سال جایی شده من دعوا کنم یا با کسی درگیر شوم؟ دیگر مرتضی آن مرتضی کرمانی قدیم نیست.

صددرصد. خیلی دوست دارم کار مربیگری را و خیلی چیزها را هم در این سال‌ها یاد گرفته‌ام. من 5 سال قطر بودم و با مربیان بزرگی مثل سیلاس برزیلی کار کرده‌ام.

مرحوم دهداری. من آمدم پرسپولیس شناخته شده نبودم اما در پرسپولیس ستاره بودم.

در بنیاد شهید که بودم مرحوم دهداری مرا دیده بود اما پرسپولیس که آمد مرا به تیم‌ملی دعوت کرد. ایشان مرا در تیم‌ملی گذاشتند که جای ناصر محمدخانی را پُر کنم.

دهداری می‌گفت باید از این دو قطبی بودن بیرون بیایید، می‌گفت شما از قبلی‌ها بهتر هستید. دهداری می‌گفت تو از ناصر محمدخانی بهتری. من می‌گفتم آقا من کجا و ناصر کجا؟ می‌گفت تو بهتری. آن‌قدر خوب با ما کار کرد که من در قطر دفاع آخر هم بازی کردم. یک نیم‌فصل در قطر دفاع آخر بازی کردم و اصلاً در قطر یک کاشته‌زن شده بودم. یک مربی یوگسلاو داشتیم، البته من خودم به او گفتم. الان هم با این هیکل وقتی دفاع آخر بازی می‌کنم خیلی خوب کار می‌کنم.

خب در قطر که بودم در مقاطعی به تیم‌ملی دعوت نمی‌شدم. اما کلاً قبول دارم در بازی‌های باشگاهی فوتبالم کمی بیشتر از بازی‌های ملی به چشم می‌آمد.

من در بازی جمال شریف را نزدم. فیلم بازی را نگاه کنید متوجه می‌شوید. مجتبی، جمال شریف را زد، من بعد از بازی محروم شدم. اگر من بعد از بازی، داور را نمی‌زدم و به او چک نمی‌زدم محروم نمی‌شدم. قطر بودم آقای پروین مرا به تیم‌ملی دعوت کردند و متعاقب آن هم یک سال از بهترین دوران فوتبالی‌ام محروم شدم. در واقع من یک سال تمرین نکردم اما سال بعد بهترین بازیکن خارجی قطر شدم و عنوان آقای گلی را هم کسب کردم.

شاید برومند! او فقط یک مشت زد. من خیلی مشت زدم، در شهرستان‌ها خیلی دعوا کردم. در اهواز با یک مأمور دعوایم شد، هواپیمای تیم را نگه داشته بودند اما ننویسید، دیگر من می‌خواهم سرمربی شوم. اگر من یک وکیل داشتم شاید الان از علی دایی هم بزرگ‌تر می‌شدم.

دوست داشتم تختی می‌شدم و حسرت هیچ فوتبالیستی را نمی‌خوردم که ای کاش جای او می‌شدم.